Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΛΥΠΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ










  Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος» το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών με τα εξαιρετικά μνημεία γλυπτικής και αρχιτεκτονικής, μπήκε στη λίστα των μνημείων σε κίνδυνο για το 2012.
Τον κατάλογο συντάσσει το Παγκόσμιο Ταμείο Μνημείων και το Κοιμητήριο μπήκε στον κατάλογο καθώς αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα, ακόμη και στατικά. Την αίτηση-πρόταση για την ένταξη στον κατάλογο έκανε ο Δήμος Αθηναίων, προκειμένου να δημοσιοποιήσει το θέμα και να συγκεντρώσει βοήθεια.
Το Α’ Νεκροταφείο δημιουργήθηκε το 1830, μετά την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και εκτός σημαντικούς άνδρες και γυναίκες που αναπαύονται εκεί, υπάρχουν επιτύμβια που αποτελούν κοσμήματα αρχιτεκτονικής. Η επιφάνεια των μαρμάρινων αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών παρουσιάζει τεράστια διάβρωση. Το διάσημο άγαλμα «Κοιμωμένη» του Χαλεπά κινδυνεύει εδώ και δεκαετίες χωρίς να γίνεται τίποτε.











   Στην Τουρκοκρατία οι χριστιανοί συνέχισαν να θάβουν τους νεκρούς τους , όπως και στο Βυζάντιο, τους μεν θνητούς γύρω από τις ενοριακές εκκλησίες ή τις μονές, τους δε προύχοντες, δωρητές, μοναχούς μέσα σ’ αυτές.
   Στους νεότερους χρόνους , μετά την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους, με διάταγμα του 1834 αρχίζουν να ιδρύονται και να λειτουργούν τα οργανωμένα νεκροταφεία. Οι καινούργιες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που δημιουργούνται, τα νέα ρεύματα της αρχιτεκτονικής που εισάγονται από την Ευρώπη, έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ταφική αρχιτεκτονική. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Η διαρκώς ανερχόμενη ελληνική αστική τάξη του 19ου αιώνα θέλοντας να αποθανατίσει τις οικονομικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές και στρατιωτικές της επιτυχίες ανέθετε στους πιο φημισμένους καλλιτέχνες της εποχής την τελευταία μαρτυρία του πλούτου και της δύναμής τους. Έτσι λοιπόν στο Α Νεκροταφείο της Αθήνας μπορεί να βρει κανείς τα μεγαλύτερα ονόματα γλυπτών του περασμένου αιώνα . Η ταφική αρχιτεκτονική του Α νεκροταφείου της Αθήνας μας δίνει από την ίδρυσή του το 1837 περίπου, ένα πλούσιο ρεπερτόριο μορφών, τόσο των διαφορετικών αρχιτεκτονικών στυλ, όσο και της νεοελληνικής γλυπτικής. Στο νεκροταφείο αυτό κυριαρχούν τα αρχαιοπρεπή θέματα. Οι σαρκοφάγοι, τα ναϊσκόμορφα επιτύμβια, οι επιτύμβιοι ναίσκοι, οι μνημειακές λήκυθοι, οι αετωματικές στήλες, οι νεκρικές προτομές, οι εξαπλωμένες ή γυμνές γυναικείες μορφές, οι τεφροδόχοι και τα λαϊκά λιθανάγλυφα είναι από τα θέματα που επανέρχονται όλο και περισσότερο με διαφορετικές παραλλαγές. Σχετικά με τα εικονογραφικά θέματα των νεκρικών αυτών σωμάτων παρατηρούμε ότι δανείζονται και τα σύμβολά τους ακόμα από την αρχαιότητα, απεικονίζοντας το φτερωτό πνεύμα του θανάτου, τις ανεστραμμένες δάδες, τα στεφάνια, τους φτερωτούς ερωτιδείς κλπ.
   Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος θα θέσει κάποιο τέλος στην πολυτέλεια και την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Η σημερινή ομοιομορφία των τάφων και οι σπάνιες παραγγελίες για μεγαλόπρεπα και πολυτελή μνημεία θέτουν ένα τέρμα για την ώρα στην επιτύμβια αρχιτεκτονική.





 Τα ρεύματα που εκπροσωπούνται περιλαμβάνουν τον Ακαδημαϊσμό, τον Νεοκλασικισμό (με εκπρόσωπους τους Κόσσο και Βρούτο), Έλληνες καλλιτέχνες που διδάκτηκαν από Γερμανούς τα δυτικά πρότυπα μπαρόκ (αδελφοί Παπαγιάννη), τον Νατουραλισμό, τον Ρεαλισμό (Βιτσάρης), μέχρι τις ανεικονικές τάσεις της νεότερης εποχής (Φρόσω Μενεγάκη-Ευθυμιάδου). Από τα περίπου 1000 έργα που έχουν καταγραφεί, σχεδόν τα 30% από αυτά είναι ανυπόγραφα.
Στον κατάλογο των καλλιτεχνών που έχουν ένα ή περισσότερα στο Α΄Νεκροταφείο περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων:
Α) Από τους γλύπτες που δημιούργησαν τον 19ο αιώνα οι: Ιωάννης Κόσσος, Γεώργιος Βρούτος (μαρμάρινη γυναικεία μορφή), Γιανννούλης Χαλεπάς (η γνωστή "Κοιμωμένη" του - τάφος Σοφίας Αφεντάκη), Ιωάννης Βιτσάρης (επίσης με "Κοιμωμένη" - τάφος Μαρίας Δελιγιάννη), Γεώργιος Μπονάνος ο Κεφαλήν (επίσης με "Κοιμωμένη" - τάφος Στομπολτζή), Φραγκίσκος Μαλακατές, Δημήτριος Φιλιππότης, Γιακουμής Μαλακατές, Γεώργιος Παπαγιάννης, Νικόλαος Στεργίους, Δημοσθένης Παπαγιάννης, Κωνσταντίνος Δημητριάδης κ.α.
Β) Από τους δημιουργούς του 20ου αιώνα αναφέρονται οι: Γεωργαντής, Απάρτης, Τόμπρος, Καλακάλας, Λαμέρας, Κολοκοτρώνης, Περαντινός, Ευθυμιάδου - Μενεγάκη, Ζευγώλης, Φώσκολος, Θωμάς Θωμόπουλος και οι αδελφοί Γιώργος και Λάζαρος Φυτάλης από την Τήνο.
Τα σημαντικότερα και πιο αξιόλογα έργα τέχνης βρίσκονται στους παλιούς τομείς του νεκροταφείου, στους 1ο,2ο,4ο,5ο και 7ο. Μέσα στους τομείς αυτούς ο επισκέπτης θα βρει με άνεση τα δημιουργήματα των Ελλήνων γλυπτών.






                                                   

Σημαντικοί δημιουργοί, όπως ο Τσίλερ, ο Χαλεπάς, ο Βιτσάρης, ο Φιλιππότης και ο Τόμπρος κατασκευάζουν και διακοσμούν ταφικά μνημεία από μάρμαρο και μέταλλο για τις σπουδαιότερες προσωπικότητες.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pentelikonews.gr/viewarticle.php?id=147951


Σημαντικοί δημιουργοί, όπως ο Τσίλερ, ο Χαλεπάς, ο Βιτσάρης, ο Φιλιππότης και ο Τόμπρος κατασκευάζουν και διακοσμούν ταφικά μνημεία από μάρμαρο και μέταλλο για τις σπουδαιότερες προσωπικότητες. Το Α' Κοιμητήριο χαρακτηρίζεται από την ποικιλία τύπων των ταφικών μνημείων με αναφορές στον κλασικισμό: ταφικοί ναΐσκοι με στοιχεία νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, γλυπτές συνθέσεις, ανάγλυφες παραστάσεις, προτομές, στήλες με εξαιρετικά ανθέμια, σαρκοφάγοι, αλλά και απλοί τάφοι με περίτεχνους περιβόλους και ταφικές λήκυθοι. Τεχνοτροπικές επιρροές υπάρχουν, επίσης, από βυζαντινά πρότυπα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες δημιουργούνται και έργα σύγχρονης τέχνης. Το πιο γνωστό έργο που συναντά κανείς στο Α'Α Νεκροταφείο Αθηνών είναι η «Κοιμωμένη», του Γιαννούλη Χαλεπά (1878), που έχει τοποθετηθεί επάνω στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, κόρης γνωστής οικογένειας της Κιμώλου, που πέθανε σε ηλικία 18 χρόνων από φυματίωση. Ξαπλωμένη σε αρχαιοπρεπές ανάκλιντρο, με το επάνω μέρος του σώματος ανασηκωμένο να ακουμπά σε μαξιλάρι, η νεαρή γυναίκα, η Κοιμωμένη, βυθίζεται σε γαλήνιο ύπνο κρατώντας ένα σταυρό ως σύμβολο θανάτου και λύτρωσης. Στο έργο κυριαρχεί η φυσιοκρατική απόδοση της νεαρής γυναίκας, που συνδυάζεται με την κλασικιστική χάρη. Το μνημείο του Μιχαήλ Τοσίτσα, αποτελείται από μία πλατιά ημικυκλική εξέδρα που περιβάλλεται από συνεχές έδρανο. Στο κέντρο ορθώνεται μία ψηλή στήλη, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο καθιστός ανδριάντας του νεκρού. Οι λυπημένες γυναικείες μορφές πάνω στο ανάγλυφο της στήλης είναι αλληγορικές μορφές των πόλεων, όπου έδρασε ο μεγάλος ευεργέτης. Στα άκρα του τάφου έχουν τοποθετηθεί σφίγγες, σύμβολα του θανάτου και αναφορές στην Αίγυπτο, όπου έζησε ο Τοσίτσας. Ο σχεδιαστής του, Λύσσανδρος Καυταντζόγλου, φίλος του Τοσίτσα, χρησιμοποίησε μία σειρά από σχήματα και σύμβολα που ξεπερνούν κατά πολύ τα συνηθισμένα σε τάφους ακόμη και μεγαλοαστών. Το μνημείο του Ερρίκου Σλήμαν, είναι ένα ναόσχημο ταφικό μνημείο για τον Γερμανό αρχαιολόγο που ανακάλυψε την πόλη της Τροίας, έργο του Ερνέστου Τσίλερ, το 1892. Το μνημείο έχει τη μορφή δωρικού αμφιπρόστυλου ναού με μετόπες που φέρουν σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο και τις ανασκαφές στην Τροία. Το μνημείο του Γεώργιου Αβέρωφ (1904) είναι σχεδιασμένο από τον Γεώργιο Βιτάλη και κατασκευασμένο από τον Δημήτρη Φιλιππότη. Από το 1908 φυλάσσονται εκεί τα οστά του εθνικού ευεργέτη. Το Νεκροταφείο Αθηνών κοσμεί και «Η μάνα της Κατοχής», έργο σε ορείχαλκο του Κώστα Βαλσάμη το 1979. Πρόκειται για ύπτια συμβολική μορφή μητέρας με παιδί, αφιερωμένη στους χιλιάδες νεκρούς από την πείνα στην Κατοχή. Το έργο πρόσφερε ο καλλιτέχνης στο δήμο Αθηναίων, που το τοποθέτησε στο Α'Α Νεκροταφείο. Ο ίδιος καλλιτέχνης φιλοτέχνησε και τη χάλκινη προτομή της Καλλιρόης Παρρέν, της πρώτης Ελληνίδας φεμινίστριας. Το γλυπτό τοποθετήθηκε στην πλατεία του Α'Α Κοιμητηρίου το 1998. Στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών βρίσκονται, επίσης, οι τάφοι και άλλων σπουδαίων προσωπικοτήτων, όπως του Αδαμάντιου Κοραή, του Κωνσταντίνου Κανάρη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη, του Χαρίλαου Τρικούπη, του Γεώργιου Αβέρωφ, του Κωστή Παλαμά, του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Κώστα Βάρναλη, του Γεώργιου Σουρή, του Αλέξανδρου Παπάγου, του Γρηγόρη Λαμπράκη, της Μελίνας Μερκούρη, του Ζιλ Ντασέν, της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Τζένης Καρέζη, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κατίνα Παξινού, της Έλλης Λαμπέτη, του Δημήτρη Χορν, του Μάνου Κατράκη, του Νίκου Ξυλούρη και του Αλέξη Μινωτή.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pentelikonews.gr/viewarticle.php?id=147951













Σημαντικοί δημιουργοί, όπως ο Τσίλερ, ο Χαλεπάς, ο Βιτσάρης, ο Φιλιππότης και ο Τόμπρος κατασκευάζουν και διακοσμούν ταφικά μνημεία από μάρμαρο και μέταλλο για τις σπουδαιότερες προσωπικότητες. Το Α' Κοιμητήριο χαρακτηρίζεται από την ποικιλία τύπων των ταφικών μνημείων με αναφορές στον κλασικισμό: ταφικοί ναΐσκοι με στοιχεία νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, γλυπτές συνθέσεις, ανάγλυφες παραστάσεις, προτομές, στήλες με εξαιρετικά ανθέμια, σαρκοφάγοι, αλλά και απλοί τάφοι με περίτεχνους περιβόλους και ταφικές λήκυθοι. Τεχνοτροπικές επιρροές υπάρχουν, επίσης, από βυζαντινά πρότυπα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες δημιουργούνται και έργα σύγχρονης τέχνης. Το πιο γνωστό έργο που συναντά κανείς στο Α'Α Νεκροταφείο Αθηνών είναι η «Κοιμωμένη», του Γιαννούλη Χαλεπά (1878), που έχει τοποθετηθεί επάνω στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, κόρης γνωστής οικογένειας της Κιμώλου, που πέθανε σε ηλικία 18 χρόνων από φυματίωση. Ξαπλωμένη σε αρχαιοπρεπές ανάκλιντρο, με το επάνω μέρος του σώματος ανασηκωμένο να ακουμπά σε μαξιλάρι, η νεαρή γυναίκα, η Κοιμωμένη, βυθίζεται σε γαλήνιο ύπνο κρατώντας ένα σταυρό ως σύμβολο θανάτου και λύτρωσης. Στο έργο κυριαρχεί η φυσιοκρατική απόδοση της νεαρής γυναίκας, που συνδυάζεται με την κλασικιστική χάρη. Το μνημείο του Μιχαήλ Τοσίτσα, αποτελείται από μία πλατιά ημικυκλική εξέδρα που περιβάλλεται από συνεχές έδρανο. Στο κέντρο ορθώνεται μία ψηλή στήλη, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο καθιστός ανδριάντας του νεκρού. Οι λυπημένες γυναικείες μορφές πάνω στο ανάγλυφο της στήλης είναι αλληγορικές μορφές των πόλεων, όπου έδρασε ο μεγάλος ευεργέτης. Στα άκρα του τάφου έχουν τοποθετηθεί σφίγγες, σύμβολα του θανάτου και αναφορές στην Αίγυπτο, όπου έζησε ο Τοσίτσας. Ο σχεδιαστής του, Λύσσανδρος Καυταντζόγλου, φίλος του Τοσίτσα, χρησιμοποίησε μία σειρά από σχήματα και σύμβολα που ξεπερνούν κατά πολύ τα συνηθισμένα σε τάφους ακόμη και μεγαλοαστών. Το μνημείο του Ερρίκου Σλήμαν, είναι ένα ναόσχημο ταφικό μνημείο για τον Γερμανό αρχαιολόγο που ανακάλυψε την πόλη της Τροίας, έργο του Ερνέστου Τσίλερ, το 1892. Το μνημείο έχει τη μορφή δωρικού αμφιπρόστυλου ναού με μετόπες που φέρουν σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο και τις ανασκαφές στην Τροία. Το μνημείο του Γεώργιου Αβέρωφ (1904) είναι σχεδιασμένο από τον Γεώργιο Βιτάλη και κατασκευασμένο από τον Δημήτρη Φιλιππότη. Από το 1908 φυλάσσονται εκεί τα οστά του εθνικού ευεργέτη. Το Νεκροταφείο Αθηνών κοσμεί και «Η μάνα της Κατοχής», έργο σε ορείχαλκο του Κώστα Βαλσάμη το 1979. Πρόκειται για ύπτια συμβολική μορφή μητέρας με παιδί, αφιερωμένη στους χιλιάδες νεκρούς από την πείνα στην Κατοχή. Το έργο πρόσφερε ο καλλιτέχνης στο δήμο Αθηναίων, που το τοποθέτησε στο Α'Α Νεκροταφείο. Ο ίδιος καλλιτέχνης φιλοτέχνησε και τη χάλκινη προτομή της Καλλιρόης Παρρέν, της πρώτης Ελληνίδας φεμινίστριας. Το γλυπτό τοποθετήθηκε στην πλατεία του Α'Α Κοιμητηρίου το 1998. Στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών βρίσκονται, επίσης, οι τάφοι και άλλων σπουδαίων προσωπικοτήτων, όπως του Αδαμάντιου Κοραή, του Κωνσταντίνου Κανάρη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη, του Χαρίλαου Τρικούπη, του Γεώργιου Αβέρωφ, του Κωστή Παλαμά, του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Κώστα Βάρναλη, του Γεώργιου Σουρή, του Αλέξανδρου Παπάγου, του Γρηγόρη Λαμπράκη, της Μελίνας Μερκούρη, του Ζιλ Ντασέν, της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Τζένης Καρέζη, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κατίνα Παξινού, της Έλλης Λαμπέτη, του Δημήτρη Χορν, του Μάνου Κατράκη, του Νίκου Ξυλούρη και του Αλέξη Μινωτή.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pentelikonews.gr/viewarticle.php?id=147951








































































Σημαντικοί δημιουργοί, όπως ο Τσίλερ, ο Χαλεπάς, ο Βιτσάρης, ο Φιλιππότης και ο Τόμπρος κατασκευάζουν και διακοσμούν ταφικά μνημεία από μάρμαρο και μέταλλο για τις σπουδαιότερες προσωπικότητες. Το Α' Κοιμητήριο χαρακτηρίζεται από την ποικιλία τύπων των ταφικών μνημείων με αναφορές στον κλασικισμό: ταφικοί ναΐσκοι με στοιχεία νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, γλυπτές συνθέσεις, ανάγλυφες παραστάσεις, προτομές, στήλες με εξαιρετικά ανθέμια, σαρκοφάγοι, αλλά και απλοί τάφοι με περίτεχνους περιβόλους και ταφικές λήκυθοι. Τεχνοτροπικές επιρροές υπάρχουν, επίσης, από βυζαντινά πρότυπα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες δημιουργούνται και έργα σύγχρονης τέχνης. Το πιο γνωστό έργο που συναντά κανείς στο Α'Α Νεκροταφείο Αθηνών είναι η «Κοιμωμένη», του Γιαννούλη Χαλεπά (1878), που έχει τοποθετηθεί επάνω στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, κόρης γνωστής οικογένειας της Κιμώλου, που πέθανε σε ηλικία 18 χρόνων από φυματίωση. Ξαπλωμένη σε αρχαιοπρεπές ανάκλιντρο, με το επάνω μέρος του σώματος ανασηκωμένο να ακουμπά σε μαξιλάρι, η νεαρή γυναίκα, η Κοιμωμένη, βυθίζεται σε γαλήνιο ύπνο κρατώντας ένα σταυρό ως σύμβολο θανάτου και λύτρωσης. Στο έργο κυριαρχεί η φυσιοκρατική απόδοση της νεαρής γυναίκας, που συνδυάζεται με την κλασικιστική χάρη. Το μνημείο του Μιχαήλ Τοσίτσα, αποτελείται από μία πλατιά ημικυκλική εξέδρα που περιβάλλεται από συνεχές έδρανο. Στο κέντρο ορθώνεται μία ψηλή στήλη, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο καθιστός ανδριάντας του νεκρού. Οι λυπημένες γυναικείες μορφές πάνω στο ανάγλυφο της στήλης είναι αλληγορικές μορφές των πόλεων, όπου έδρασε ο μεγάλος ευεργέτης. Στα άκρα του τάφου έχουν τοποθετηθεί σφίγγες, σύμβολα του θανάτου και αναφορές στην Αίγυπτο, όπου έζησε ο Τοσίτσας. Ο σχεδιαστής του, Λύσσανδρος Καυταντζόγλου, φίλος του Τοσίτσα, χρησιμοποίησε μία σειρά από σχήματα και σύμβολα που ξεπερνούν κατά πολύ τα συνηθισμένα σε τάφους ακόμη και μεγαλοαστών. Το μνημείο του Ερρίκου Σλήμαν, είναι ένα ναόσχημο ταφικό μνημείο για τον Γερμανό αρχαιολόγο που ανακάλυψε την πόλη της Τροίας, έργο του Ερνέστου Τσίλερ, το 1892. Το μνημείο έχει τη μορφή δωρικού αμφιπρόστυλου ναού με μετόπες που φέρουν σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο και τις ανασκαφές στην Τροία. Το μνημείο του Γεώργιου Αβέρωφ (1904) είναι σχεδιασμένο από τον Γεώργιο Βιτάλη και κατασκευασμένο από τον Δημήτρη Φιλιππότη. Από το 1908 φυλάσσονται εκεί τα οστά του εθνικού ευεργέτη. Το Νεκροταφείο Αθηνών κοσμεί και «Η μάνα της Κατοχής», έργο σε ορείχαλκο του Κώστα Βαλσάμη το 1979. Πρόκειται για ύπτια συμβολική μορφή μητέρας με παιδί, αφιερωμένη στους χιλιάδες νεκρούς από την πείνα στην Κατοχή. Το έργο πρόσφερε ο καλλιτέχνης στο δήμο Αθηναίων, που το τοποθέτησε στο Α'Α Νεκροταφείο. Ο ίδιος καλλιτέχνης φιλοτέχνησε και τη χάλκινη προτομή της Καλλιρόης Παρρέν, της πρώτης Ελληνίδας φεμινίστριας. Το γλυπτό τοποθετήθηκε στην πλατεία του Α'Α Κοιμητηρίου το 1998. Στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών βρίσκονται, επίσης, οι τάφοι και άλλων σπουδαίων προσωπικοτήτων, όπως του Αδαμάντιου Κοραή, του Κωνσταντίνου Κανάρη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη, του Χαρίλαου Τρικούπη, του Γεώργιου Αβέρωφ, του Κωστή Παλαμά, του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Κώστα Βάρναλη, του Γεώργιου Σουρή, του Αλέξανδρου Παπάγου, του Γρηγόρη Λαμπράκη, της Μελίνας Μερκούρη, του Ζιλ Ντασέν, της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Τζένης Καρέζη, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κατίνα Παξινού, της Έλλης Λαμπέτη, του Δημήτρη Χορν, του Μάνου Κατράκη, του Νίκου Ξυλούρη και του Αλέξη Μινωτή.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pentelikonews.gr/viewarticle.php?id=147951

Σημαντικοί δημιουργοί, όπως ο Τσίλερ, ο Χαλεπάς, ο Βιτσάρης, ο Φιλιππότης και ο Τόμπρος κατασκευάζουν και διακοσμούν ταφικά μνημεία από μάρμαρο και μέταλλο για τις σπουδαιότερες προσωπικότητες. Το Α' Κοιμητήριο χαρακτηρίζεται από την ποικιλία τύπων των ταφικών μνημείων με αναφορές στον κλασικισμό: ταφικοί ναΐσκοι με στοιχεία νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, γλυπτές συνθέσεις, ανάγλυφες παραστάσεις, προτομές, στήλες με εξαιρετικά ανθέμια, σαρκοφάγοι, αλλά και απλοί τάφοι με περίτεχνους περιβόλους και ταφικές λήκυθοι. Τεχνοτροπικές επιρροές υπάρχουν, επίσης, από βυζαντινά πρότυπα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες δημιουργούνται και έργα σύγχρονης τέχνης. Το πιο γνωστό έργο που συναντά κανείς στο Α'Α Νεκροταφείο Αθηνών είναι η «Κοιμωμένη», του Γιαννούλη Χαλεπά (1878), που έχει τοποθετηθεί επάνω στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, κόρης γνωστής οικογένειας της Κιμώλου, που πέθανε σε ηλικία 18 χρόνων από φυματίωση. Ξαπλωμένη σε αρχαιοπρεπές ανάκλιντρο, με το επάνω μέρος του σώματος ανασηκωμένο να ακουμπά σε μαξιλάρι, η νεαρή γυναίκα, η Κοιμωμένη, βυθίζεται σε γαλήνιο ύπνο κρατώντας ένα σταυρό ως σύμβολο θανάτου και λύτρωσης. Στο έργο κυριαρχεί η φυσιοκρατική απόδοση της νεαρής γυναίκας, που συνδυάζεται με την κλασικιστική χάρη. Το μνημείο του Μιχαήλ Τοσίτσα, αποτελείται από μία πλατιά ημικυκλική εξέδρα που περιβάλλεται από συνεχές έδρανο. Στο κέντρο ορθώνεται μία ψηλή στήλη, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο καθιστός ανδριάντας του νεκρού. Οι λυπημένες γυναικείες μορφές πάνω στο ανάγλυφο της στήλης είναι αλληγορικές μορφές των πόλεων, όπου έδρασε ο μεγάλος ευεργέτης. Στα άκρα του τάφου έχουν τοποθετηθεί σφίγγες, σύμβολα του θανάτου και αναφορές στην Αίγυπτο, όπου έζησε ο Τοσίτσας. Ο σχεδιαστής του, Λύσσανδρος Καυταντζόγλου, φίλος του Τοσίτσα, χρησιμοποίησε μία σειρά από σχήματα και σύμβολα που ξεπερνούν κατά πολύ τα συνηθισμένα σε τάφους ακόμη και μεγαλοαστών. Το μνημείο του Ερρίκου Σλήμαν, είναι ένα ναόσχημο ταφικό μνημείο για τον Γερμανό αρχαιολόγο που ανακάλυψε την πόλη της Τροίας, έργο του Ερνέστου Τσίλερ, το 1892. Το μνημείο έχει τη μορφή δωρικού αμφιπρόστυλου ναού με μετόπες που φέρουν σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο και τις ανασκαφές στην Τροία. Το μνημείο του Γεώργιου Αβέρωφ (1904) είναι σχεδιασμένο από τον Γεώργιο Βιτάλη και κατασκευασμένο από τον Δημήτρη Φιλιππότη. Από το 1908 φυλάσσονται εκεί τα οστά του εθνικού ευεργέτη. Το Νεκροταφείο Αθηνών κοσμεί και «Η μάνα της Κατοχής», έργο σε ορείχαλκο του Κώστα Βαλσάμη το 1979. Πρόκειται για ύπτια συμβολική μορφή μητέρας με παιδί, αφιερωμένη στους χιλιάδες νεκρούς από την πείνα στην Κατοχή. Το έργο πρόσφερε ο καλλιτέχνης στο δήμο Αθηναίων, που το τοποθέτησε στο Α'Α Νεκροταφείο. Ο ίδιος καλλιτέχνης φιλοτέχνησε και τη χάλκινη προτομή της Καλλιρόης Παρρέν, της πρώτης Ελληνίδας φεμινίστριας. Το γλυπτό τοποθετήθηκε στην πλατεία του Α'Α Κοιμητηρίου το 1998. Στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών βρίσκονται, επίσης, οι τάφοι και άλλων σπουδαίων προσωπικοτήτων, όπως του Αδαμάντιου Κοραή, του Κωνσταντίνου Κανάρη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη, του Χαρίλαου Τρικούπη, του Γεώργιου Αβέρωφ, του Κωστή Παλαμά, του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Κώστα Βάρναλη, του Γεώργιου Σουρή, του Αλέξανδρου Παπάγου, του Γρηγόρη Λαμπράκη, της Μελίνας Μερκούρη, του Ζιλ Ντασέν, της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Τζένης Καρέζη, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κατίνα Παξινού, της Έλλης Λαμπέτη, του Δημήτρη Χορν, του Μάνου Κατράκη, του Νίκου Ξυλούρη και του Αλέξη Μινωτή.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pentelikonews.gr/viewarticle.php?id=147951













ΝΕΟΚΛΑΣΣΙΚΑ ΘΕΑΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Α.  ΜΑΛΛΙΑΡΟΠΟΥΛΕΙΟ  ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ





Το Μαλλιαροπούλειο Δημοτικό Θέατρο δωρίστηκε στην Τρίπολη από τον Ιωάννη Μαλλιαρόπουλο (1847-1919), ένα φιλότεχνο και οραματιστή γιατρό. Το θέατρο θεμελιώθηκε το 1905 και εγκαινιάστηκε με πανηγυρική τελετή το 1910. Έκτοτε σημάδεψε την πολιτιστική ζωή της πόλης. Τα σχέδιά του εκπόνησε ο Αναστάσιος Μεταξάς, ένας από τους καλύτερους αρχιτέκτονες της εποχής, έχοντας σαν πρότυπο το αυστριακό θέατρο και ακολουθώντας τα αρχιτεκτονικό στίλ -της μόδας τότε- του Νέου Μπαρόκ. Ρυθμολογικά η αρχιτεκτονική του ανήκει στον "εκλεκτικισμό". Ο εσωτερικός διάκοσμος του θεάτρου έγινε από ειδικούς τεχνίτες με την καθοδήγηση του ειδικά προσκεκλημένου Γάλλου καλλιτέχνη Ζολί. Είχε σκηνικά από το Παρίσι, ζωγραφιστή αυλαία από ιταλικό μουσαμά, δερμάτινες κουρτίνες στις εξόδους, γύψινες διακοσμήσεις, πιάνο και γλυπτά.  Η πλατεία του είχε αρχικά 112 καθίσματα καλυμένα με βαθύ κόκκινο βελούδο, και ο εξώστης του 80 καθίσματα. Είχε επίσης 2 θεωρεία και 12 καμαρίνια.
 Η πρώτη παράσταση δόθηκε από το θίασο της Ροζαλίας Νίκα-Ευτυχίου Βονασέρα με το έργο "Η δις Σοκολάτα" του Γκαβώ (7-2-1910). Το θέατρο ήκμασε την περίοδο 1933-1940, οπότε ο Δήμος ενοικίασε το θέατρο στον θεατρικό επιχειρηματία Γ. Χριστόπουλο. Τα καθίσματα του αυξήθηκαν σε 400 και από τη σκηνή του πέρασαν πολλοί γνωστοί θίασοι και ηθοποιοί όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο Αγγλόπουλος, ο Κυπαρίσσης και άλλοι.  Κατά τη γερμανική κατοχή το θέατρο διακόπτει τη λειτουργία του και το 1941 λεηλατείται από ιταλούς στρατιώτες. Εκτοτε αρχίζει η φθορά και η παρακμή του. Βαθμιαία χρησιμοποιείται κυρίως σαν κινηματογράφος με σποραδικές αναλαμπές παραστάσεων από περιοδεύοντες θιάσους, αλλά και ακροβάτες και ταχυδακτυλουργούς. Τελικά, λόγω του συναγωνισμού από τις νέες κινηματογραφικές αίθουσες, παύει να αποδίδει και σαν κινηματογράφος, οπότε παραδίδεται εξαθλιωμένο και ρημαγμένο στο Δήμο Τρίπολης. Για να συμπληρωθεί η καταστροφή, το 1975 καταρρέει η στέγη του.






Β. ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝ  ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ






Το θέατρο "Απόλλων" βρίσκεται στην Πάτρα και κατασκευάστηκε το 1872 σε σχέδια του μεγάλου Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ. Είναι μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου και αποτελεί το παλαιότερο από τα σωζόμενα κλειστά θέατρα των νεοτέρων χρόνων και το εντυπωσιακότερο αρχιτεκτονικό στολίδι της Πάτρας.

Ιστορία
Βασικός χρηματοδότης και πρόεδρος της επιτροπής για την ανέγερση και τη διακόσμηση του θεάτρου ήταν ο Γερμανός φιλέλληνας Θεόδωρος Αμβούργερ (Theodor Hamburger, 1822-1883). Ο Αμβούργερ ήρθε στην Πάτρα το 1847 με την ελληνίδα σύζυγό του και από έμπορος σταφίδας εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο γνωστούς παραγωγούς και εμπόρους οίνου της περιοχής, μαζί με τον Γουσταύο Κλάους. Το Θέατρο Απόλλων είναι σήμερα ένα από τα 3 μόνο νεοκλασικά θέατρα που διασώζονται ανά την Ελλάδα (τα άλλα δύο είναι το (Μαλλιαροπούλειο Θέατρο της Τρίπολης που ανεγέρθη το 1910 και το Θέατρο "Απόλλων" Σύρου με έτος ανέγερσης το 1864). Σήμερα, στο Θέατρο Απόλλων της Πάτρας ανεβαίνουν τακτικά παραστάσεις από το Δημοτικό Περιφερικό Θέατρο Πάτρας ενώ οι όμορφοι χώροι του χρησιμοποιούνται και στη διάρκεια του Πατρινού Καρναβαλιού (χοροί "μπουρμπούλια").

Χαρακτηριστικά
Χωρητικότητα 220-300 άτομα   



Βιβλιογραφία
Λεύκωμα "ΠΑΤΡΑ: από την αρχαιότητα έως σήμερα" Εκδόσεις Κότινος Α.Ε. (υπό την αιγίδα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Πάτρα 2006).





Γ.  ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΤΗΝ ΣΥΡΟ






 Το 1861 ξεκίνησε η οικοδόμηση του θεάτρου «Απόλλων», σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα P. Sampo, που αποτελεί μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου. Το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα κλήθηκε στην Ερμούπολη ο γνωστός Γερμανός αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ για να σχεδιάσει το μνημειώδες Δημαρχείο της πόλης, το οποίο δεσπόζει στην πλατεία Μιαούλη, έξοχο δείγμα της αρχιτεκτονικής του Τσίλερ.









ΝΕΟΚΛΑΣΣΙΚΑ ΚΕΡΑΜΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΖΩΙΚΕΣ ΦΟΡΜΕΣ



                                   ΝΕΟΚΛΑΣΣΙΚΑ - ΚΕΡΑΜΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΖΩΙΚΕΣ ΦΟΡΜΕΣ


Η χρησιμοποίησή των ζώων από την αρχαιότητα ακόμη σε φυσική η ιδεαλιστική απεικόνιση σαν διακοσμητικό στοιχείο είναι σημαντική.Εκείνο που φαίνεται να μετράει περισσότερο είναι οι ιδιότητες,πραγματικές του ζώου η οι συμβολικές που του προσέδωσε ο άνθρωπος.Έτσι βλέπουμε σε πρώτη θέση το λιοντάρι,το κεφάλι αλόγου.του τράγου,τον αετό ,από τα πουλιά.
Μετά ερχόμαστε σε μοτίβα από φανταστικές φόρμες όπως είναι ο γρύπας,ο δικέφαλος αετός κ.α.

                                                          ΛΙΟΝΤΑΡΙ - ΛΕΟΝΤΟΚΕΦΑΛΗ

Η παράσταση του λιονταριού κρατάει την πρώτη θέση σα διακοσμητικό μοτίβο από τον κόσμο του ζωικού βασιλείου.Σκηνές με λιοντάρια είναι πολύ συχνό θέμα διακόσμου στα παλάτια των βασιλέων της Ασσυρίας και στην Αιγυπτιακή θρησκεία.Στην αρχαία Ελλάδα και στους Ρωμαίους μετέπειτα συναντιέται σαν φύλακας στις πηγές ,στις πύλες και στους ναούς.Τώρα η παράσταση της λεοντοκεφαλής αξίζει να σημειωθεί ότι είναι πιο πλατιά διαδεδομένη απ ότι ολόκληρο - ολόσωμο - το λιοντάρι.Μπορούμε να το βρούμε σε ένα σωρό παραδείγματα σαν υδρορροή στους ναούς της αρχαιότητας και σε στόμια για βάζα,σαν ρόπτρο στις πόρτες στον Μεσαίωνα και Αναγέννηση.Με το φούντωμα του νεοκλασικισμού στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας το συναντάμε να φιγουράρει στις εισόδους των σπιτιών,στις πόρτες κ.α.


1. Λιοντάρια  από τον ιερό χώρο της Αρχαίας Δήλου














2. Ο Λέων του Πειραιώς








3. Ο Λέων της Χαιρώνειας


Το μαρμάρινο Λιοντάρι της Χαιρώνειας φυλάσσει τον κοινό τάφο,όπου οι άνδρες του Ιερού Λόχου ετάφησαν,μετά την νίκη του Φιλίππου το 338π.χ.Λέγεται ότι όταν ο Φίλιππος τους είδε όλους πεσμένους στο χώμα, ανάμεσα σε δάκρυα είπε
Να χαθεί ο άνθρωπος ο οποίος έχει υποψιες ότι αυτοί οι άνδρες  έκαναν η δέχτηκαν οτιδήποτε ευτελές.Χτίστηκε σύμφωνα με τον Παυσανία από τους Θηβαίους στην μνήμη των πεσόντων.Ανασκαφές στον τάφο έφεραν στο φως 254 σκελετούς, τοποθετημένους σε 7 στρώματα.



4. Ο λέων της Αμφίπολης



5.  Η πύλη των λεόντων





  Η Πύλη των Λεόντων που ανοίγεται στο βάθος της οχυρής εσοχής του τείχους στη δυτική πλευρά της Ακρόπολης των Μυκηνών.Το επιβλητικό ανάγλυφο  με τα δυο λιοντάρια συμβολίζει πιθανότατα την ισχύ του βασιλικού οίκου των Μυκηνών.




















                                                                                                            Γρύπας





















Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

ΣΤΕΡΙΑΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΑΤΡΑ







  Η Πάτρα ήταν αναγκαίο ,ήταν αναπότρεπτο, με το γειτόνεμα των Εφτανήσων, των φορτωμένων τόσες δυτικές μνήμες και το φυσικό πέρασμα που σε σταματούσε από θάλασσα προς τη δύση, να βρεθεί κάτω από την επίδρασή της και να τη σχεδιάση. Να τη σχεδιάση και να την κρυσταλλώσει και στα κατοπινά, τα νεώτερα χρόνια, γιατί η σημερινή μορφή της Πάτρας, η πολεοδομία της και η αρματωσιά της είναι νεώτερη, αναρίχνεται στις αρχές του 19ου αιώνα. Είναι τότε που οι μεγάλοι δρόμοι της θήτεψαν στα ατελεύτητα τόξα, τα τόξα που γράφουνε τις μακριές ιστορίες από τοξοστοιχίες και πεσσοστοιχίες που στοιχίζουνε τους δρόμους, που δραματοποιούνε τα σπίτια, που δίνουνε την άφεση του εργασμένου, του πολυδουλεμένου και του ψιλοδουλεμένου που αδημονεί, που χαράζουνε τις ανέσπερες προοπτικές στους πατρινούς δρόμους, σκηνοθετώντας και θεσμοθετώντας τον ιριδισμό τους και την πατίνα τους, την ιταλική μεσαιωνική και αναγεννησιακή ατμόσφαιρά τους.
  Όταν χαθείς στους σκιασμένους δρόμους της πολιτείας, όταν αφεθείς στη στοχαστικότητα της κάθε πλατείας της τότε είναι που θα νομίσεις ότι σεργιανίζεις στην Πάντοβα, στη Μπολόνια, στη Φεράρα, στις ιταλικές αυτές πόλεις σκαλισμένες σε ελληνικά μέτρα, δουλεμένες στο ορθογώνιο ρυμοτομικό πλέγμα, στο πλέγμα που η γενιά του σκίζει την αρχαία ελληνική εποχή, μέτρα που μπάζουνε πλάι στο αναγεννησιακό στοίχειωμα, στην αναγεννησιακή μορφοκρατία, τη μορφολογία και τη ρυθμολογία του ελληνικού νεοκλασικισμού. Έτσι τα ιταλικά και δυτικά μέτρα και οι αναλογίες ακόμα και η μορφολογία νομιμοποιούνται μονιμοποιούνται, χορεύοντας στο νεοελληνικό αισθητικό χώρο.
  Η πολιτεία της Πάτρας είναι δουλεμένη με δίπατα και τρίπατα σπίτια που το ισόγειό τους στην πρόσοψη το σκίζει μια στοά, γαζωμένη με τόξα, επιστύλια και κολώνες. Έτσι γλύτωσες τη βροχή, ξέφυγες τον πολύ ήλιο, μπορείς να περιπλανηθείς χειμώνα καλοκαίρι, μπορείς να κινηθείς πλάι στους δρόμους, κυριολεκτικά στο περιθώριο τους, χωρίς να νιώθεις ωστόσο καθόλου παραγκωνισμένος.
  Ο Σταμάτης Βούλγαρης, η πολυπράγμονη και πολυμήχανη, η αυλακωμένη αυτή ιδιοσυγκρασία που έφτιαξε το σχέδιο της Πάτρας, βρήκε τον τρόπο εχέμυθα και διακριτικά από τη μια, φλογερά από την αλλή, να επαναλάβει, να ξαναστήσει και να αναστήσει την αγαπημένη του ιταλική dominente, να την αναπλάσει βιωματικά, αφού την είχε τόσο αφομοίωση.
  Τα Ψηλά Αλώνια είναι η ψηλοκρεμαστή πλατεία της Πάτρας στο χαμηλό λόφο, είναι το μπαλκόνι της. Από εκεί ψάχνεις τις δυο θάλασσες, τις βλέπεις να σμίγουνε, την πρώτη θάλασσα από σκεπές, από χαμηλές κεραμιδένιες πυραμίδες, στο ίδιο ύψος, σε παρόμοια σχήματα, και τη δεύτερη τη θάλασσα του πατραϊκού κόρφου. Και στο βάθος τα όρθια βουνά της Ρούμελης, με τη Βαράσοβα στην πρώτη πλώρη, την πιο κοφτερή.
  Τα φτερωτά λιοντάρια της πλατείας Γεωργίου του Α΄ στοιχειώνουν το συντιβάνι, από τα στόματά τους
ορμάει το νερό του Γλαύκου στις τεράστιες μαρμάρινες λεκάνες. Τα φτερωτά λιοντάρια της πλατείας δεν είναι κινημένα δεν είναι μπαρόκ. Έχουνε σταθεί στην ήρεμη και συμβατική στάση της αναγέννησης και του νεοκλασικισμού σε στάση εντέλειας και προσοχής ορίζουνε τα νερά και τα φρουρούνε. Αλλά και όλα τα άλλα στην πλατεία είναι σε σύνεση και τάξη καθισμένα.


  Το θέατρο "Απόλλων" βρίσκεται στην Πάτρα και κατασκευάστηκε το 1872 σε σχέδια του μεγάλου Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ.



ΝΑΥΠΛΙΟ

 Η ευγένεια του παλιού καιρού

Το πρόσωπο της πολιτείας δεν είναι προσωπείο, το σαρκώνουν ρυμοτομία στενών δρόμων σε ορθογωνικό πλέγμα παραλλήλων και καθέτων. Οι δρόμοι χαρακώνονται από ψηλά τρίπατα και τετράπατα σπίτια με στενές φάτσες, κάθε φάτσα ξετυλίγει στενόμακρο χαλί κρεμασμένο από πανύψηλο αόρατο μπαλκόνι πολλά τέτοια χαλιά σχεδιάζουν τον κάθε δρόμο. Οι δρόμοι είναι ίσιοι, ατσάκιστοι, κάποτε λοξεύουν και ταράζονται, ξεκόβουνε από την ίσια πνοή. Τότε ο δρόμος κερδίζει το μεγάλο του πλουτισμό την ανάλαφρη κίνηση, τη μουσική του γραμμή. Κι εκεί, στο βράχο κάθε μικρού αδιέξοδου ανηφορικού δρόμου που σβήνει στη ρίζα του βράχου και φέρνει στο ακρογκρέμι της Ακροναυπλίας, παραμονεύουνε και σε περιμένουνε τα σκαλοπάτια. Σκαλοπάτια αμέτρητα, σκαλοπάτια που πιάνουν όλο το φάρδος του δρόμου, σκαλοπάτια που στρώνουνε ατελείωτες πλακοστρωμένες σκάλες, που τις σπλαχνιζονται κάθε τόσο πλατύσκαλα, καθώς σκαλώνουνε στις απάνω γειτονιές, στις ψηλοκρεμασμένες στη ράχη του κάστρου. Η φυσική συνέχεια και η διέξοδος ενός ανηφορικού δρόμου, όταν η κλίση του φτάνει στο απροχώρητο, είναι τα σκαλοπάτια, ο δρόμος αποφάσισε να μεταλλαχτεί σε σκάλα. Το πρόβλημα είναι πανάρχαιο, η λύση που δόθηκε είναι το ίδιο παλαιά, σύγχρονή του σημαδεύει τη γέννησή του,όμως οι επιβιώσεις, οι επαναλήψεις είναι αμέτρητες στο χρόνο και στους τόπους.
  Αναπαυτικές σκάλες λικνίζουν τους κρητικούς προϊστορικούς δρόμους στα μινωικά ανάκτορα στην Κνωσό και τη Φαιστό. Δρόμος σκάλα ανεβάζει στα Προπύλαια της Ακρόπολης της κλασικής Αθήνας. Ο δυτικός κι ο ανατολικός μεσαίωνας κατάστιτος από μαρτυρημένα παραδείγματα, από την Piazza di Spagnia προς την εκκλησία του Αγ. Πνεύματος αλαφροπετάει η ονειρική ροκοκό σκάλα-δρομος μέσα στην καρδιά της Ρώμης. Δρόμος - σκάλα σε ανασηκώνει απο τα σμαραγδένια βάθη της Σαντορίνης στα απροσμέτρητα επίπεδα των Φηρών. Οι δρόμοι - σκαλες θα δημιουργούνε αίσθηση υπερβατικού, υψηλού και κινημένου.
  Η πλατεία του Συντάγματος είναι ορθογώνια και συμπαθητική, σφίγγεται και από του τέσσερις ανέμους από δρόμους σε αυστηρή πειθαρχία και είναι φυτεμένη με δένδρα σε παράταξη.
Σε μια γωνία ένας πλάτανος ξεφυτρώνει στη μέση του δρόμου, παρείσακτος και αδιάφορος. Δεμένος με την ιστορία του τόπου χάρισε το όνομά του στο απέναντι τζαμί, το τζαμί του πλατάνου. Αισθητικός αντιπερισπασμός που μεταλλάζει το τυπικό ξετύλιγμα της πλατείας από γεωμετρικό σε γραφικό. Μπάζει στην ακινησία και τη συμμετρία του πρώτου, την κίνηση και την ανεμελιά του δεύτερου.